Tot mijn verrassing schreef iemand die negen jaar geleden bij mij was gekomen een berichtje naar Antroposana over zijn ervaringen met de euritmietherapie. Bij het MENS festival rond Hemelvaart zal Antroposana een boekje uitgeven met berichten van patiënten over hun ervaringen met euritmietherapie. Hierbij alvast een voorproefje. Het bericht verscheen ook in de ITA. Renata de Zwaan.Andries Dusink vertelt:
In 2016 was ik docent economie op een middelbare school in Ede. Geboren in 1955 was ik toen zo’n 61 jaar oud en ik kreeg langzaamaan last van mijn kniegewrichten. Vooral het vele staan voor de klas begon mij pijnlijk te worden. Met die klacht ging ik naar mijn antroposofische huisarts. Hij onderzocht beide knieën en diagnosticeerde artrose in beide knieën. Hij zou ontstekingsremmers kunnen geven, maar vreesde dat het alleen maar erger zou worden en wellicht zou uitlopen op twee kunstknieën. Ik had daar helemaal geen zin; niet in kunstknieën en niet in onstekingsremmers en vroeg hem of euritmietherapie ook zou kunnen werken. Oh zeker wel, en hij raadde mij de therapeute aan die in Het Waag werkt. Afspraak gemaakt. Zij bekeek de situatie en bood mij een traject van 7 weken aan, elke week een uurtje euritmietherapie. Naast opwarmingsoefeningen zoals I-A-O, of alleen de I, deed zij drievoudig schrijden heen en terug, jambe en trochee lopen, anapest, dactylus en hexameters lopen, verschillende wijzen van voeten neerzetten, en veel meer; als U wilt heb ik wel een aantekenboekje van alle oefeningen. Al na twee lessen was er duidelijke vooruitgang; minder pijn in de knieën en soepeler lopen. In die tijd reed ik veel met mijn vrouw samen op een tandem en zij klaagde altijd dat ik de volledige breedte van het fietspad gebruikte; of dat niet wat minder breed kon. Sinds die eerste twee lessen fietste ik een stuk rechter op het fietspad en had mijn vrouw achterop de tandem geen last meer van mijn zwalken. De euritmietherapeute vond dit heel bijzonder, dat een derde persoon, die dus geen patiënt en geen therapeut is, ‘objectief’ zoveel verbetering opmerkt van die paar oefeningen. We hebben zes weken geoefend en toen waren we eigenlijk uitgeoefend. Om de laatste les te vullen vroeg ze of ik nog verlangens had, en toen vroeg ik om mij het Hallelujah in euritmie aan te leren. En dat heeft ze gedaan. Nu ben ik acht jaar verder en doe regelmatig nog de loop-oefeningen en het Hallelujah, en hoewel ouder en stijver, loop ik nog steeds zonder pijn en fiets ik zonder zwalken en voel geen enkele behoefte aan kunstknieën.