Van 1990 tot en met december 2020 ben ik verbonden geweest aan het Therapeuticum Haarlem als Eerstelijns Psychologe. Nu, na 30 jaren, is het tijd geworden om het stokje van deze eerstelijns praktijk door te geven aan alle overige collega’s en aan mijn opvolgster: Carola van Dijk.
Corona – 19 betekent een wonderlijke wijze van afsluiting van deze werkzaamheden: samenkomsten werden tot verboden samenscholingen, en tja – met meerdere mensen op grotere afstand, met en zonder mondkapjes, met en zonder gewassen handen, met en zonder vaccinatie, met en zonder de meest uiteenlopende visies op dit virus, dat geeft toch een wonderlijk perspectief op een plezierig afscheidsfeest. We hebben er dus van afgezien.
Afgezien daarvan, was 30 jaren Eerstelijns praktijk doen een bijzondere tijd. Meelopen met de levenslopen van zo vele mensen, mogen mee-lijden met ouders van kinderen, die na verloop van tijd grootouders worden met alle problemen van dien; kinderen die weer zelf ouders worden en met volstrekt nieuwe uitdagingen van deze tijd geconfronteerd worden waarvoor geen enkele opvoeding ook maar heeft kúnnen voorbereiden….. Geldt dat niet ook voor al onze Nederlandse instroom uit zuidelijke en oostelijke landen, voor alle eerste, tweede en derde generaties ontworteling van waardevaste culturen, met conflicten tussen generaties, met inburgeringplicht in dat merkwaardige Nederland, dat grote kolonies had, dat houdt van diversiteit, van autonomie, van eigen meningen –
Tja, het is een prachtig beroep, een prachtige leerschool in het mensenwezen.
Een mensenwezen, dat we mogen ‘zien’ in het grotere beeld van zijn of haar incarnatie, van het vinden van zijn of haar opgaven en obstakels, van het omvormen van obstakels tot wijsheid en liefde voor alle oorzaken en veroorzakende omstandigheden of veroorzakende volwassenen, die vaak ook niet anders hebben gekund dan ‘hun best doen’ vanuit de heersende Tijdgeest, vanuit de cultuur van afkomst, vanuit een mogelijk eigen traumatiserend verleden.
Veel heb ik in deze praktijk mogen mee-lijden met de gevolgen van intergenerationele overdracht van oorlogen, met de rampspoed die pedagogische misvattingen kunnen aanrichten, met de verbijsterende gevolgen van maatschappelijk zo gewenste hyper-emancipatie, met de verkoeling en zakelijkheid als gevolg van de zogeheten efficiency-managed care, met de slachtoffers van het ne-neo-Kapitalisme. Het behoort voor mij tot de onmisbare diagnostiek, om achter een probleem van een individu ook te kijken naar de drijvende krachten die dit probleem hebben kunnen veroorzaken – om vervolgens de krachten in het individu -, en de klaarblijkelijke opgaven van deze persoon, naar mogelijkheid te wekken, teneinde een vruchtbare verhouding en levensstrategie te kunnen ontwikkelen.
Aan de voordeur spelen zich de moderne tijd en al haar rasante ontwikkelingen af. Aan de achterdeur kloppen de mensen aan die de aansluiting niet hebben gevonden of gemangeld werden in dit tijdgewricht. Ik vind het werk aan de achterdeur van eminent belang.
Maar dat kon en kan alleen vanuit onze totale Werkgemeenschap van therapeuten, mee gedragen, omhuld en gestimuleerd door de patiëntenvereniging de Keerkring, overal waar nodig. Het Therapeuticum = samen om de patiënten heen staan, gezamenlijk zoeken en onderzoeken wat er aan de hand is, wat elk kan bijdragen, hoe we op elkaars behandelingen kunnen afstemmen.
Deze kracht van samenwerkende mensen is de goudschat van ons Therapeuticum, het Goud – Wierook – Myrrhe Compositum.
Voorlopig blijf ik verbonden met nog een paar therapiegroepen, de SOLK en de KOPP groep. Afkicken na 30 jaar vraagt een beetje tijd!
Henriette Dekkers.